Dag 31 Dinsdag 16 Aug

Dinsdag 16 augustus. De finale. Vandaag reden we naar het Sint Pietersplein in Rome om onze fietstocht voor de theetuin van Midgard af te ronden. Enkele weken geleden hadden we nog het naïeve idee om bij de laatste etappe maar eventjes door te rijden naar het Vaticaan, het spandoek uit te rollen met daarop de definitieve opbrengst om vervolgens teug te rijden naar de camping en de tentjes op te zetten. Het stuk van de camping naar Rome bleek een volwaardige etappe. Snikheet, 68 kilometer, veel klimwerk en serieus uitpluizen hoe de weg hoorde te lopen. Rome doemde in onze hoofden de laatste dagen op als een veelkoppig monster, dat niet zou terugdeinzen om ons te verslinden bij een verkeerde keuze van de route. We kozen voor extra kilometers om de originele Reitsma-route op te pikken.

We arriveerden bij het fietspad langs de Tiber en reden zo het centrum van Rome in. De weerskanten van de Tiber waren zwart van de branden, die er gewoed hebben. Het zag er mistroostig uit. Eenmaal in de stad reden we zo het Vaticaan binnen. We hoefden na het fietspad maar 1 kilometer te lopen en stonden op het Sint Pietersplein. Het hart van de kerkelijke wereld en het eindpunt van onze fietsroute. Ad stond klaar met het spandoek en een toerist zette ons op de foto. Missie voltooid!!!
We bedanken alle gulle gevers voor hun bijdrage aan de theetuin voor Midgard!
Statistieken: Totaalopbrengst € 2721
Totaal kilometers vandaag 68
Totaal kilometers Zaandam Rome 2431
Lekke banden: 3 (allemaal bij Hans Springer)
Valpartijen: 2 (allemaal Marga Springer)
Fysiek ongemak:
Beschadigde bovenlip door braamstruik Marga Springer
Kaakwortelontsteking Ad Springer
Totaal aantal keren buurtjes Wim en Lida tegengekomen: 5
Vandaag voor het laatst op het Sint Pietersplein!
De broers en zussen van de achterblijvende Springers (inclusief de koude kant) bieden ons morgen een etentje in Rome aan.
Alvast bedankt!

Dag 30 Maandag 15 Aug

Maandag 15 augustus. Op internet lees je weleens, dat je maar 6 stappen van Obama verwijderd bent. Ik kan jullie melden, dat ik bijna de buurman was van Miss Italia! Toen ik vanmorgen naar het ontbijt ging, zag ik in de eetzaal een fotocollage met daarin een aantal foto's verwerkt van Miss Italia. En inderdaad, dat moet wel een heel innemend meisje zijn. De eigenaars van het hotel waren vereerd haar in het hotel gehad te hebben. En wat ik dan zo vreemd, maar ook ontroerend vind, is het feit, dat in het fotoraam een aantal foto's van hun dwergpinchertje verwerkt is. Een vervelend keffertje, die ik gisteren hondsbrutaal naast onze tafel zag poepen. En je dan nog vervelend strak blijft aankijken, alsof kijken naar poepen door een hond een delict zou zijn. Ik opperde bij de hoteleigenaar er erg trots op te zijn in het hotel geslapen te hebben, waar Francesco Moser geslapen heeft. Volgens mij kwam het niet geheel over en heeft hij meer verstand van kleiduiven schieten. Vandaag was eigenlijk de laatste echte etappe, want morgen gaat het er om het spandoek met daarop de opbrengst voor de theetuin voor Midgard naar het Sint Pietersplein te brengen. Weliswaar met duidelijk levensgevaar, want waarschijnlijk moeten we ook een stukje Via Cassia rijden. Een soort van Dodenrit. Wat ik dan weer leuk vind van de Italianen is het annonceren van de doden. Als je dus dood bent, wordt er een soort A4tje voor je gedrukt met daarop de vermelding dat je dood bent en ook, dat je in de grond van je hart een goeie goser was. En dat hangt dan op een pleintje, terwijl de overlevenden een espressootje ernaast drinken. De rit vandaag was weer kort. Hier houd ik inmiddels zo van, dat ik van plan ben om nooit meer dan 45 kilometer te rijden. Het parcours was afwisselend. Eerst gingen we op en af. Soms wel 15 %. Maar we hebben ook veel stukken matig onverhard gereden. Over de Via Francigena. Ik vermoed, dat dit een pelgrimstocht van Assisi naar Rome is. We zagen verschillende jongeren met rugzak en waterflesjes lopen. Langs boomgaarden met hazelaars (voor de Nutella natuurlijk!!). En wat zo leuk was, dat we vanuit het hazelaarbos een bocht omgingen en daar was opeens een bar. Met daarvoor een kring mannen, die daar hun werkoverleg aan het plegen was. Wat ons steeds weer verbaast in Italië, is het contant betalen. De prijzen vallen ontzettend mee, maar we pinnen nooit. De belastinginner is hier de grote verliezer, dus het verbeteren van de asfaltwegen zal in dit land altijd een probleem blijven. We ontmoetten de TD in Sutri. We spraken af op het dorpsplein. Wij waren er, hij was er. Maar we zagen elkaar niet. Hij bleek verscholen te zitten achter het provisorisch opgezette podium. Samen koffie gedronken en we wilden ook in dit etablissement een broodje eten. Het bleek een familiebedrijf met verstoorde verhoudingen. Ik houd, in tegenstelling tot Marga en Coby, van harmonie en besloot een paar plakken rollade bij de slager te kopen. Zij kochten een broodje en kregen er gratis een familietragedie bijgeleverd. Na de lunch fietsten we naar het Lago di Bracciono. Het waterreservoir voor Rome. Daarom mogen er geen boten varen, op de politie en een paar beroepsvissers na. De camping, waar we 3 nachten blijven, is heel gezellig. Je kunt er lekker zwemmen in helder water en je kunt per trein naar Rome vanuit het stadje. Wij pakken morgen dus de fiets langs de Tiber.

En we mochten vandaag weer profiteren van de kookkunsten van Hans Springer. Ik ging met hem boodschappen doen. De supermercado's waren allemaal gesloten op een soort Lidl na. We dachten eerst dat hij dicht was. We liepen naar binnen en er bleek maar één werknemer aanwezig. En wij waren de enige klanten. Best lekker.

Totaal 48 kilometer.

Dag 29 Zondag 14 Aug

Zondag 14 augustus. Ondanks de gekte van de camping, de tentstok van Hans en Coby stond letterlijk in onze tent, werden we wakker met een heerlijk uitzicht op het Lago di Bolsena. Het leek wel of de golven uit de kast van de NPO kwamen. Blauw zilverpapier en nagebootst geluid. Maar ik kon er met gemak een uur naar kijken. Even later kwam er een tractor met een sleepapparaat er achteraan over het strand rijden. Het werd zo glad als asfalt. Dat zie ik ze in Egmond nog niet doen. We waren vlot weg. Ontbijt in Capodemonte met uitzicht op de haven en helemaal niet druk. Het is hier wennen met dat systeem van eerst een ticket kopen en dan de bestelling ophalen. Daar zou die Bolkestein eens wat aan moeten doen. We hadden weer een makkie vandaag. Slechts 48 kilometer en we spraken met Ad af om in Tuscania aan de koffie te gaan. De weg naar Tuscania liep 11 kilometer naar beneden. De camping lag op de rand van een voormalige krater. De weg was weer abominabel. Dura Vermeer zou hier goed werk kunnen verrichten. Ik zie Coby, als een soort Neelie Kroes, hier met gemak de eerste contacten leggen. Gewoon een kwestie van eventjes de agenda's trekken. Alleen al de Reitsma-route is 50 jaar een volle portefeuille. Maar wat was het weer heet. Kurkeiken en olijfbomen met hier en daar wat Etruskische graven. Na een paar klimmetjes van 10 % zou je er zo bij gaan liggen. Het tweede gedeelte moesten we 5 rivierbeddingen overbruggen met venijnige klimmetjes erin. Marga probeerde na iedere afdaling de snelheid erin te houden. Ze ranselde de pedalen in pogingen op het buitenblad boven te komen. Er sneuvelden reputaties vandaag, waaronder de mijne. Na de 2 Nutella croissants zakte de vorm diep weg en moest ik lijdzaam achterin zitten. Ad verrichtte vandaag weer een heldendaad door op de route een lekker nieuw hotel te regelen. Ruime kamers, airco en nieuwe badkamers. En we wisten een middagmaaltijd om 14 uur te regelen. En dat doen we vanavond nog maar eens opnieuw. De route loopt op zijn einde. Morgen de laatste opsteekplaats aan het Lago di Bracciono. Vandaar fietsen we naar Rome om op het Sint Pietersplein een statement te maken. We moeten Ad er nog attent op maken op het plein of op het station niet zijn rugzakje even neer te zetten en vervolgens weg te lopen. Dit, terwijl hij daarbij iets prevelt, dat verkeerd opgevat zou kunnen worden door een alerte anti terreursoldaat.
Totaal 48 kilometer.

Dag 28 Zaterdag 13 Aug

Zaterdag 13 augustus. Een dag met veel gezichten. Ten eerste wil ik even recht zetten, dat we gisteravond met zijn vijven in het restaurant zaten. Wat een misverstand. Het bleek een wijd vermaard restaurant te zijn met een keuken, die door Hiske Versprille in het Parool met een 9.75 gewaardeerd zou zijn. We kwamen binnen en we werden bediend door een mevrouw met paars haar en een piercing door de neusvleugels. En ze bleef maar serieus kijken. Ik had gewoon moeite om de menukaart met aandacht door te nemen als ze in de buurt was. Maar haar Italiaanse uitleg kon ik prima volgen. Het was bomvol en er was naast het paarse haar nog een detail, dat mij opviel. Op de televisie is alleen aandacht voor kleiduiven schieten! Ik zat pontificaal voor de televisie en ik hoopte op dramatiek. Yuri van Gelder in de rechtszaal of zo. Of een mooie sprint. Voor mijn part Silvio Berlusconi, die uit een bordeel getrokken wordt. Maar geen kleiduiven schieten. Maar goed, lekker gegeten. Ik bestelde een bord met varkensvlees en gebakken aardappeltjes. Er waren meteen drie volgers, die dit ook deden. Let wel, ze hebben dan ook een connaisseur in de ploeg. Toen er een bord aardappeltjes met varkensvlees opgediend werd, dacht ik, dat dit voor mij alleen voor mij was. Helaas, we moesten het met zijn vieren delen. De paarse mevrouw kwam langs en vroeg of we nog meer lusten. Ik schudde driftig van ja!!! Maar Marga was spelbreker en meldde de paarse mevrouw, dat ik mijn bordje eerst ging leeg eten en voldoende had. Dzjeu!! Wat een teleurstelling!! Gelukkig is de TD altijd gul en biedt mij dan wat van zijn draadjesvlees aan. Ik hou van die man. We sloten het diner af met limoncello. Ik ben bijna met de AA op op pad. Slechts Coby en Ad nemen een wit wijntje en als het om wat stevigers gaat, dan is Ad mijn man. Wij tweeën gingen aan de limoncello. We hoefden bijna niets af te rekenen. Een diner kostte hier maar € 20. Inclusief alles! De nacht werd voor mij gekenmerkt door 2 honden uit concurrerende valleien. Ze blaften de geheel nacht door. Vanmorgen nam ik met weemoed afscheid van deze prachtige camping. Wat een rust, kwaliteit en ruimte. Zelfs de kippen, die uiteindelijk in de pan belanden, hebben hier een heerlijk leven. We besloten in Sorano te ontbijten. En Sorano kan ook zo op de kalender. Wat leuk dat er van die op de berg geplakte dorpjes bestaan. En geen toeristen. Behalve wij dan. Een bakkerij met een klein toonbankje, ateliers met alleen de artiest en geen klanten. Dat vind ik prettig. We hebben lekker ontbeten en gingen ieder onze eigen gang. De TD de zijne en wij de onze. De onze viel niet mee. Wij kozen voor de "zwaardere variant van Reitsma" over Pitigliano. Tot Pitigliano ging dat goed. We maakten natuurlijk weer een stadswandeling. Dus met de fietsjes aan de hand door het Anton Pieckstadje lopen een een beetje ooh en aahh! roepen. Het plaatsje was zelfs zo actueel, dat er twee tot de tanden toe bewapende militairen voor de synagoge stonden. Het was een schril contrast met de gemoedelijkheid waar alles momenteel mee gebeurt. Na Pitigliano trokken we door naar het Lago di Bolsena. 151 meter diep en een camping aan het strand, waar wij zouden gaan staan. De TD regelde het. Wij moesten er alleen even naar toe fietsen. Maar dat bleek een helletocht. Vals plat en wind tegen. Daarnaast was het wegdek dramatisch slecht. Uiteindelijk belandden we op de camping en ieder Italiaans cliché werd hier bewaarheid. We staan scheerlijn over scheerlijn, kanariepietjes in kooitjes, een bench naast ons met een poedel en een kinderverjaardag op het terras. We gaan zo eten. Ciao Bella!
Totaal 60,3 kilometer.

Dag 27 Vrijdag 12 Aug

Vrijdag 12 augustus. De camping in Castel Del Piano maakte zijn Psycho-karakter niet waar. Er is niets spannends gebeurd. Rond 11 uur hoorden we nog een paar ondeugende jongetjes over de camping rennen. Waarschijnlijk dezelfde jongetjes die 's middags in het dorp met een magneet aan een vislijntje de muntjes uit de fontein visten. Er waren behoorlijk wat tenten bijgekomen, dus met de sociale controle zat het wel snor. Vanwege de hygiëne maakten we alleen gebruik van de hoogst noodzakelijke voorzieningen en waren we vlot vertrokken naar Castel Del Piano om wat gezelligheid te halen, die we gisteravond gemist hadden. En dat is natuurlijk fout, want je moet volgens Ajaxbegrippen met de punt naar voren verdedigen en niet naar achteren. Het zag er kennelijk leuk uit vanmorgen. De zon scheen en de bakker was open. De dames offerden zich op door zich in de overvolle bakkerswinkel te begeven. De mannen trachtten een plaatsje voor 5 op het overvolle terras te bemachtigen. Die poging was kansloos. Het leek of die Italianen aan hun stoelen vastgeschroefd zaten. Toen de dames eenmaal aan de beurt waren, bleek dat ze een nummertje hadden moeten trekken en konden achteraan aansluiten. Met stoom uit de oren kwamen ze naar buiten. Bij het concurrerende terras (naast het pallethout) hebben we maar koffie met koek van gisteren genomen. De rest van de dag verliep aanzienlijk succesvoller. We bezochten het plaatsje Santa Fiore. Een zonovergoten dorpsplein, een charmante serveerster, prachtige gevels en toen we weer verder fietsten, werden we getrakteerd op een vette bosbrand! Altijd weer stoer, die tegemoet snellende brandweerauto's mét sirene en zwaailichten. Ik stak mijn duim omhoog om ze ervan te overtuigen, dat ik volledig achter hun grensoverschrijdende verkeersgedrag stond. We zagen de rookwolken boven de berg uitstijgen en in een mum van tijd vlogen de blusvliegtuigen over onze hoofden. Kicken!! In onze staat van euforie werden we ingehaald door de TD, die met ons de lunch nuttigde in Castell'Azzara. 's Middags hoefden we alleen maar te dalen. We vonden aan de Reitsma-route (zeer correcte aanduiding) een prachtige camping bij een Agriturismo. Bij aankomst werden we ontvangen door de boerin, die direct een koude halve liter bier voor mij neerzette. Kijk, daar houdt een gezonde Hollandse jongen van! De anderen hielden het bij water. Tenminste, de fietsers. De TD bleek lange tijd spoorloos. Was telefonisch onbereikbaar. Toen hij na geruime tijd de telefoon opnam gaf hij aan "verdwaald" te zijn in het plaatsje Prosecco. En daar was hij uiterst vriendelijk ontvangen door een gastvrije dame. Ik wil zijn rekeningoverzicht er wel even op nazien. We staan inmiddels geweldig. Daar waar Coby na aankomst direct aanpakte en de tent uit de zak haalde, kneep Hans Springer, alles gegeven op de klim vóór de lunch, er van tussen om de kwaliteit van het washokje te bestuderen. Dit werd door Coby anders geïnterpreteerd en Hans werd aan het werk gezet. Inmiddels hangt de was aan de lijn, heb ik nog geen hond gezien, behalve één die direct tegen mijn achterwiel begon te pissen en vermoed ik, dat we de enige gasten in het restaurant zijn.
Vandaag 48 kilometer.

Dag 26 Donderdag 11 Aug

Donderdag 11 augustus. Vanmorgen ontbeten we in de personeelskantine van het voormalige bankgebouw. De muren netjes gesluierd en lekkere verse broodjes met yoghurt en pruimen op sap. We begonnen meteen met een forse klim richting Montalcino. We haalden de pelgrim in op zijn trekkingfiets, die we gisteravond meerdere malen door het centrum van het stadje zagen dolen. Italiano? Nein, Alemannia, antwoordde hij. En we wensten hem Ein Guten Reise. De klim was pittig. Ikzelf zag aan de linkerkant van de weg een dood hert liggen. Aan de glans op de ogen te zien schatte ik, dat het beest er een dikke week lag. Eenmaal boven in het mooie dorpje zochten we een retro-café uit. Maar dan origineel oud. Veel houtsnijwerk, marmer, spiegels en kale obers. Ik informeerde bij de medecoureurs of ze ook dat dode hert gezien hadden. Ze antwoordden alle 3 ontkennend. Ik kreeg het gevoel een hallucinatie gehad te hebben, maar ik denk de enige geweest te zijn die fris zat. Wie we voor het dorpje op de rotonde tegen kwamen was Ad. Hij had een verkeerde afslag genomen en reed zo onze fuik in. Eenmaal mee in het fraaie café ontpopte hij zich tot een vinoloog van de eerste orde. Achterin het café was een Cantina. Daar stonden allemaal flessen wijn en likeur uit bijzondere jaren. Toen de onberispelijk geklede ober een luisterend oor toonde, maakte Ad gebruik van de gelegenheid om een Master Class Sterke Drank te geven. Ik hoorde termen als Boerenjongens, Kopstootjes en een Pikketanussie passeren. Die gaan het volgend jaar in Toscane helemaal maken. We hervatten de tocht en het weer werd als maar mooier en mooier. Lekkere afdalingen, dorpjes op de toppen van de heuvels en het weer was aangenaam. Een graad of 24. Na de lunch kregen we weer te maken met een lekke band. Wie dan wel? Wéér Hans Springer en de blanke slaaf uit Zaandam stond met de bandenlichters in de berm te stoeien. Het gerucht gaat, dat hij in Italië Bandini genoemd wordt. We verheugden ons op een lekkere camping in een typisch Italiaans dorpje. Even geen stadse fratsen. De camping in Castel del Piano was bijzonder te noemen. Waarschijnlijk is ten tijde van het Mussoliniregime de laatste onderhoudsbeurt gepleegd. Het beheerdersechtpaar is zo oud, dat ze waarschijnlijk de Duce zelf gekend hebben. Als je hier een kraantje opendraait, komt er eerst bruin water uit. Maar de tenten staan in de schaduw van de bomen! Wat natuurlijk ook een risico op tekenbeten inhoudt. We besloten uit hygiënische overwegingen in het stadje te gaan eten. Een fatsoenlijk restaurantje was niet te vinden en we belandden op een terras van pallethout. Temidden van de plaatselijke jeugd (vlotte meisjes met mooie golvende haren en opgeschoten jongens met Pelle-kuiven en modieuze brillen, gestudeerd of bijziend?) nuttigden we punten pizza's en lauwe witte wijn. Daarna vlot terug naar de camping. Taartjes, chips en vruchtenyoghurt. Morgen vroeg weg uit dit oord.

Totaal 48 kilometer.

Dag 25 Woensdag 10 Aug

Woensdag 10 augustus. De nacht werd onderbroken door weer een lek luchtbed. Na 2 succesvolle nachten stonden Marga en ik weer plat. Om 2 uur 10. Ik heb een voorzichtige poging gedaan om op beheerste wijze het bed bij te pompen, maar dat vond Marga geen goed idee. Ik word inmiddels zo mager, dat het een zoektocht was om de plek met zoveel mogelijk spek te vinden om op te liggen. Net toen ik succesvol de meest rendabele houding gevonden had, leek het of er naast mij een helikopter

opsteeg. Bij navraag bleek dat Ad zijn elektrisch te bedienen luchtbed bijgepompt had. Bij het ontbijt hebben de TD en ik het luchtbed aan een inspectie onderworpen en daarbij kwam aan het licht, dat het ventiel te strak aangedraaid was! De lucht was bij vertrek bewolkt en we probeerden om Siena vlot te doorkruisen. Tot de Via Pescaia leek dit een succesvolle poging. De straten waren gevuld met auto's, maar we kwamen er goed doorheen. De Via Pescaia bleek de hel. We konden ons niet voorstellen, dat Reitsma ons langs deze snelweg wilde sturen. Een smalle vluchtstrook bleef er voor ons, fietsers, over. Een laag overhangende braamstruik moest door ons met een afwijking naar links ontweken worden. Dit werd heel behendig door de Hansen gedaan, maar Marga had hier geen kaas van gegeten en boog het hoofd een beetje. Met als gevolg, dat zij een bekraste neus en bovenlip heeft. Alsof ze de tante van Kruimeltje is.
Gelukkig wisten we de ontsnapping aan Siena goed af te ronden en kwamen we al snel in de Toscaanse heuvels. We zagen de witte weggetjes van de Strade Bianchi en raakten op het parcours van l' Eroica. De Cyclo voor wielrenners op fietsen uit het verleden en die daarbij ook in ouderwetse tenues rondrijden. Veel tubes om de nek, bidons aan het stuur, stofbrillen en gekrulde snorren. In het plaatsje Buenconvento, waar we logeren in een tot hotel omgebouwd bankgebouw, werd duidelijk hoe belangrijk de l' Eroica hier is. In het hotel, bij de bakker, in het café en waarschijnlijk ook in de arrestantencel van de lokale veldwachter hangen shirts in ouderwetse tinten én met mooie geborduurde letters van de 190 kilometer lange fietstocht. Cancellara en Sagan zijn hier helden. We hebben lekker gegeten bij een oude baas en zijn vrouw. Als we ook eens mee willen doen aan de retro-koers, dan hoeven we hem alleen maar te bellen. We kregen bij het hotel een bon voor korting bij het restaurant. Bij het afscheid in het restaurant bleek de oude baas ook de eigenaar van het hotel.
Morgen gaan we verder met onze tocht. We hebben in Duitsland en Oostenrijk zoveel krediet opgebouwd, dat we met 50 kilometer per dag goed op schema zijn. Even nog de TD. De man beschikt over een bijzonder fijne neus. Vandaag een beetje rond gehangen in een klooster. Ik vermeld er nadrukkelijk bij, dat er geen mannen gehuisvest worden. Vanavond in het restaurant bestelden de andere 3 agnello (lam) en een halve eend. Ad kreeg een lap vlees, dat in omvang groter was, dan de oppervlakte van zijn schotel. We waren collectief jaloers.
Totaal: 47 kilometer.

Dag 24 Dinsdag 9 Aug

Dinsdag 9 augustus. Om met Coby te spreken, we hielden vandaag een "afslapdag". Uitslapen tot kwart voor 8. Wreed gewekt door Ad met een optimisme, waar ik op dat moment nog niet aan toe was. Er was echter geen ontkomen aan. Ook deze dag moest er gefietst worden. Eerst maar even op de Reitsma-route komen en daar kon het GPS-signaal van Hans Springer in voorzien. Hij heeft een voorkeur om tegen de éénnrichtingsverkeerstraatjes in te rijden en verschiet dan niet van kleur als er een tomaatrood aangelopen Italiaan begint te toeteren. Pas toen de Carabinieri in beeld kwam, zochten we direct het voetgangerspad op. We hoefden vandaag maar een kilometer of 45 te rijden. En er werd in het begin behoorlijk geklommen. Acht kilometer achter elkaar met af en toe een afdalinkje erin. En dan spreken we niet over kuitenbijters, maar over potenbrekers, zoals onze wielerpeetvader René Rosendahl pleegt te zeggen. Bovenop de berg in Castellina in Chianti namen we maar een drankje. Het zag er netjes uit. Logisch, want achteraf bleek de tent in de Michelin Guide te staan. De afdaling erna en het gedeelte op en af naar Siena was werkelijk een hoogtepunt. Een aaneenschakeling van kalenderplaatjes. Je werd er bijna een beetje wee van, zo mooi. Olijfbomen, cipressen, cactussen. Je zou hier zo een spaghettiwestern kunnen opnemen. Op de laatste klim had Ad Hans ingeseind de camping geregeld te hebben. Lekkere schaduwrijke plekken op korte afstand van Siena. 's Middags hebben we met de bus een tochtje naar Siena gemaakt. Mooie stad met een indrukwekkend plein, dat ik ken als de finale van de Strade Bianchi. De wielerwedstrijd over de onverharde witte wegen en de knetterharde finale in de straatjes door Siena. Met als winnaar Peter Sagan op het plein. Het plein, dat ook bekend is van Il Palio. De paardenkoers op ongezadelde paarden. Volgende week is die er weer. Geen hotelkamer meer te vinden volgende week.
Vandaag 43 kilometer.

Dag 23 Maandag 8 Aug

Maandag 8 augustus. Gisteravond zaten we op het volle terras van camping Mugello in San Piero à Siéve. De LG stond aan op RAI Sport 2 met nog 10 kilometer te gaan. Ik heb ook een LG. Ik ken het bericht dat opeens in beeld komt. Nog 60 seconden te gaan, voordat de LG zichzelf uitschakelt. Tenzij u een toets aanraakt. De pasta stond rechtop in mijn keel! Overijverig probeerde ik de aandacht van een ober te trekken. Twee van de vijf meisjes in de kopgroep in de finale van de Olympische Spelen. Eindelijk keek een sullige ober mijn kant op en op mijn instignatie beroerde hij het beeld. Er gebeurde niets. Met mijn mimische kwaliteiten deed ik het bedienen van een afstandsbediening na. Dit ten overstaan van een vol terras zonder interesse voor de finale. En het beeld ging op zwart. Ik werd zowat gek. Na verloop van tijd kwam hij op het idee om de tv opnieuw aan en uit te zetten. Hans Springer hield mij ondertussen via NU.nl op de hoogte. Annemieke van Vleuten gedemarreerd. Ik vloeken. De verkeerde gaat. Even later ging de tv opnieuw aan met reclame voor matrassen. De tranen sprongen in mijn ogen. Vervolgens de dramatische val van van Vleuten. We liepen van ellende maar naar de washokjes om het verdriet van de Nederlandse ziekte weg te poetsen. Maar toen het majestueuze bericht via Hans Springer. Van der Breggen heeft gewonnen! En vandaag gingen wij richting Florence. Op verzoek van Ad spraken we af bij de Ponte Vecchio. Nooit van gehoord. Maar eerst de camping af. Uit voorzorg heb ik bij Marga een nieuwe Continental 4000S2 gemonteerd. Bij het wegrijden moesten we een flinke afdaling over slecht wegdek maken. Hans S. en ik waren eerst beneden. Even later kwam Coby. Zonder Marga en ze keek bedrukt. Een vreemd gevoel bekroop ons. Na Nibali en van der Vleuten......... Het bleek dat er een knal over de camping had geklonken en Marga stond plat. Na beschuldigingen over en weer en een grondige inspectie van de band, we waren inmiddels na vervanging van de lekke band één band verder, zagen we een weeffout van de nieuwe band. Fabrieksfout!! De binnenband met 8 Bar knalde door de zwakke plek heen. Veel te laat naar Florence. We maakten een adembenemende afdaling naar Florence via Fiessole. Rond half één belandden we in het centrum van de stad. En bloedheet. We informeerden bij lekker ruikende oude dametjes in roze jurken naar de kortste weg naar de Ponte Vecchio. En die vonden we. Als je de bezoekersaantallen van Renesse, Valkenburg, Volendam, de Kalverstraat en de Zaanse Schans bij elkaar optelt (te meten op de drukste dag) en je propt die op deze Ponte Vecchio, dan heb je een beeld van wat wij aantroffen. De TD wachtte ons met autoritaire blik aan het begin van de brug op. Hij blaakte van zelfvertrouwen. Hier kwam de ex-politieman van het Hoofdbureau van Politie aan de Marnixstraat tot volle wasdom! De portemonnee losjes in de achterzak, een splinternieuwe pet op het hoofd. Durf daar maar eens in de buurt te komen. De brug werd volledig gedomineerd door goud-en zilverwinkels. We vonden deze shops zo mooi, dat we het complete werk van Michelangelo maar hebben laten liggen. Na een vluchtig colaatje voor een museum, waar Karl Lagerfeld en de familie De Medici centraal stonden, snelden we door een straatje richting Galuzzo. Opmerkelijk weinig verkeer met ons mee, maar de des te meer vanaf de andere kant. Ook een blauw Puntootje met Carabinieri erop. Het raam ging open en de mevrouw snauwde mij toe:" Senza Unica!" En ik beaamde, dat deze stad mij een uniek gevoel gaf. Via Galuzzo belandden we op een pleintje, waar je voor € 5 een bordje pasta en een cola kreeg. Maar waar ook intimiderende posters richting Frits Bolkestein hingen. Wat heeft meester Frits toch met Galuzzo? We probeerden na de pauze een Agriturismo te vinden en een relatief korte etappe te rijden. Dit lukte niet. Over de bloedhete Toscaanse heuvels arriveerden we in Barberino Val d' Elsa. Op de valreep wist Ad deze camping te scoren. Deze hectisch verlopen dag sloten we af op het sfeervolle plein van Barberino.
Totaal 84 kilometer

Dag 22 Zondag 7 Aug

- [ ] Zondag 7 augustus. Nee, er is niets merkwaardigs gebeurd in het hotel, dat de locatie had kunnen zijn in de film Das Leben der Anderen. De film, waarin de hoofdrolspelers gevolgd werden door de Stasi. Microfoons achter het behang en opeens opduikende Vopo's, die je zo maar voor verhoor konden meenemen. Deze sfeer leidde ertoe, dat Hans Springer weigerde de balkondeuren open te zetten in de snikhete hotelkamer. Er had zo iemand via het balkon binnen kunnen dringen. Bij ons (Marga en Hans) speelde dit probleem niet, want Ad sliep bij ons op de kamer. Ad, ex-rechercheur bij de Moordbrigade in Amsterdam. Die kun je in dit soort gevallen om een boodschap sturen. Weliswaar inmiddels 81 jaar, maar als hij slechts gekleed in short over de camping gaat, dan gaat er een siddering door het mannelijke publiek als men de torso waarneemt! Na het ontbijt konden we ons eindelijk weer opmaken voor de bergen. De Apennijnen. Eerst zijn we maar even onder Bologna doorgedoken. Over viaducten passeerden we de snelwegen en zagen we waarom we dit jaar voor de fiets gekozen hadden. Alles stond vast. Maar wij konden door. Waar Reitsma voorheen koos voor onverharde grindpaden, daar nam hij vandaag voor ons het besluit om het parcours te kiezen voor mensen, die eigenlijk Valentino Rossi wilden zijn. Of Wil Hartog. Maar we reden dan ook ook langs Imola! Honderden motorrijders kwamen we tegen. Met doodsverachting gooiden ze hun motor plat in de bochten en met oorverdovend lawaai verdwenen ze weer uit zicht. Maar er waren ook veel wielrenners op de weg. Solo of in groepen. Bij het eerste café kwamen de complimentjes. "Zjoor wimin aar werrie ztrongu." Ik week geen meter van onze vrouwtjes! De Italiaanse mannen hebben toch een reputatie. Hans Springer had moeite om in het bergritme te komen. Waar Coby met haar klimmersbenen de hoogtemeters snel verteerde, daar werd de Adelaar van de Koggelaan tot 3 keer toe in de klim gebeld. De TD. Hans, ik heb een camping. Hans, waar is de hamer? Hans, zal ik voor vanavond een tafeltje reserveren? Asgrauw en buiten adem kwam hij bij de eerste klim een kwartier later boven. Hij herstelde echter rap. Na de middagpauze stond er geen maat op Hans. Met name in de slotkilometers demonstreerde hij zijn macht, door op het buitenblad 13 procent te nemen. Na een aantal dagen hotel konden we vandaag de tent weer opzetten. Tenminste, Coby en Hans moesten dit nog doen, want de TD had die van Marga en Hans Wierda al opgezet. De wortelontsteking is over en Ad heeft zich volledig herpakt. Nu het stukje sportmassage nog. Totaal 96 kilometer.


Dag 21 Zaterdag 6 Aug

Zaterdag 6 augustus. We namen vandaag afscheid van de Povlakte. Ondanks de mooie stops, die we hier maakten, kostte het ons geen moeite. Sterker nog, om een variant op Johnny Jordaan te gebruiken zou ik zeggen: "Die Italiaanse Po krijg je van mij cadeau!" We besloten om met de uitbater van La Locando af te spreken zeker bij hem terug te komen als we in de buurt zijn. En dat kan ik iedereen aanbevelen. Ook Francesco Moser heeft 2 dagen in dit hotel doorgebracht. En dan praten we over de winnaar van 3 keer Parijs Roubaix en de houder van het Werelduurrecord! We waren blij de fiets te vatten na de onderbreking van gisteren. Ad is weer helemaal het mannetje en heeft de eerste vino bianco's naar binnen geslagen. Even een punt van kritiek op Reitsma. Waarschijnlijk lezen jullie weleens advertenties van makelaars waarin krotten worden aangeboden. Men spreekt dan van een object voor iemand met 2 rechterhanden. Of over een opknapper. Reitsma heeft het dan over "door de natuur heroverde woonhuizen!!" Het is echt ladenlichterij om zo over kraakpanden te spreken. Je zal maar gevoelig zijn voor poëtisch taalgebruik. Je loopt er volledig op leeg. Maar goed, we naderden de Po zelf en Hans Springer opperde om een plaatje te schieten. Ik meende instemmend gemompel te horen en minderde langzaam vaart. Marga was nog zo met haar gedachte bij een door de natuur heroverd huis, dat zij in de achtervork van Hans Wierda reed. Met als gevolg een valpartij en een ontvelde, hevig bloedende duim. We reden naar een primo soccorsi, maar troffen een volle wachtruimte. We zijn maar doorgegaan naar Ferrara, dat zich graag afficheert als de Fietshoofdstad van Europa. En inderdaad een mooie stad. Wat direct opviel, was het totaal ontbreken van verkeersregels voor fietsers en wandelaars. Ik waande me in Calcutta! En voelde me erg prettig bij. Net toen we de TD voor de Duomo in de Citta ontdekten, sprong er een bekende in ons blikveld! De buurvrouw uit Obdam. Ik zou hier graag eens een Wangcomputer op los willen laten om te berekenen hoe groot de kans is dat je in Italië in 1 week tijd op 4 verschillende plekken in een straal van 250 kilometer elkaar tegenkomt. Waarschijnlijk zal het apparaat rokend ontploffen. En Wim was jarig! Dus koffie met broodjes op het terras. Na de pauze besloten we om het laatste stuk Po er rap doorheen te jagen. Wind mee en onderweg kwamen we een oude amateur op een Pinarello Dogma tegen. Hij zorgde voor een competitieve sfeer tussen hem en de Hansen. Deze vermoedden, dat deze oude charmeur indruk op de meisjes probeerde te maken met zijn Pinarello Dogma (Dura Ace en Campagnolo Record!!!). De Hansen namen hem in de tang en probeerden hem eraf te rijden. Dit lukte niet zonder de meisjes onbeheerd in de polder achter te laten. We moesten hem gedogen en in het eerstvolgende dorp gaven de boys aan een colaatje te gaan drinken. En zagen een aantrekkelijke cocktailbar. De glamourboy riep, dat er na de kerk een veel mooiere bar was. We stonken er in en troffen er een gesloten kot aan. Schaterlachend verdween hij aan de horizon. Uiteindelijk werden we door Ad gebeld. Hij had een hotel. Het House hotel in Castenaso. Het klonk niet verkeerd, maar toen we aankwamen, leek het wel alsof we in Dresden gearriveerd waren. Een troosteloos flatgebouw. Tot onze schrik zag Hans Springer een briefje in de kamer, dat een kamer €180 kostte. Bij navraag bleek het € 25 per persoon per nacht te zijn, inclusief ontbijt. Bij avond zag het plaatsje er in neonlicht een stuk prettiger uit. Morgen de bergen in!
Totaal 93 kilometer.

Dag 20 Vrijdag 5 Aug

Vrijdag 5 augustus. Laat ik maar meteen duidelijk zijn. Vandaag ging het hem niet worden. We zijn wel goede buren met Wim en Lida Heddes uit Obdam geworden. Lekker gegeten in het hotel en zij hebben het helemaal gehad met hun tentje en voortasjes. Die liggen de rest van de vakantie in de Ford Transit. En zij gaan voor de ht, bb en de at. De Reitsma-lezers weten wat ik dan bedoel. Ze halen in Nederland hun spullen op. Het viel ons de laatste dagen al op, dat de TD, normaal genomen een forse innemer van de vino bianco, een beetje suf aan de aqua normale zat. Of hooguit een spumante arancia. De dames informeerde of er iets mis was. En toen zagen we het. De linkerwang was opvallend gezwollen! Marga ontpopte zich als zuster Klivia, van huize Klivia zelf. De zorgbreedte van de zuster ging wel heel ver. Ad neem een sinaasappeltje, Ad trek een schone onderbroek aan, Ad neem niet te veel paracetamol, Ad zus en Ad zo. Ad zelf deed vrij stoer en wilde het liefst niet over doktersbezoek spreken, maar met een overdosis aan vrouwelijke overredingskracht was er geen ontkomen aan. We adviseerden Ad om contact op te nemen met de tandarts in Purmerend, maar die was niet bereikbaar. Vervolgens vroegen we de hotelbaas of hij in de omgeving wilde bellen. De man is bijzonder servicegericht en belde zich helemaal scheel. Het bleek dat de tandartsen in de directe omgeving kennelijk een groepsreis naar de Zaanse Schans hebben georganiseerd, want er was niemand te vinden. Bijna wendden we ons tot de Dottore Véterinare in Fratta, toen er gelukkig in Ferrara op 35 kilometer afstand eentje in functie was. De Hansen gingen samen met Ad, die de indruk wekte als Lam Gods naar het Altaar gebracht werd, naar Ferrara. Maar de ontvangst was allervriendelijkst en de behandeling genereus. De dokter, gediplomeerd én voorzien van een profi ingerichte praktijk, hielp hem galant en doeltreffend. Hij maakte het tandvlees open, schreef antibiotica voor en bood Ad de gelegenheid om de kroon mét ontstoken wortel door de eigen tandarts in Purmerend met een kroonbesparende ingreep te behandelen. De meeste indruk maakten de assistentes op Ad. Ze zouden zo bij de RAI UNO weggelopen kunnen zijn en van enige vrees was bij Ad niets meer te merken. Hij wilde best bij de dames blijven om iets van zijn fysieke kwaliteiten te kunnen laten blijken. Ik heb de dames daarvoor behoed en Ad omzichtig naar de Ford geleid. Ik vertelde gisteren al van het eerlijke financiële beleid van de hotelbaas (de goedkoopste wijn adviseren), deze tandarts wilde niets voor de service rekenen. Als galante Hollanders hebben we een dikke fooi voor de dames achtergelaten. Morgen maar een dubbele etappe! En natuurlijk vanavond weer een culinair hoogtepunt! We tekenden graag voor één nachtje bij.
Vandaag 0 kilometer.


Dag 19 Donderdag 4 Aug

Donderdag 4 augustus. Om 10 uur gisteravond kwamen we erachter, dat de Agriturismo over airco beschikte. Ik was inmiddels 4 douchebeurten verder en had het gevoel over kokend hersenvocht te beschikken. Inmiddels ben ik een fervente liefhebber van dit ingenieuze apparaat en sla het nut ervan vele malen hoger aan dan dat van internet. Sterker nog, het is levensreddend. Hoentjefris stonden we vanmorgen op. Ook Ad (inmiddels Adriano, capo di capi) genoot van de poolnacht, die hem ten deel viel. Ik meen geruchten gehoord te hebben, dat hij een extra dekentje op het logeerbed in de keuken had gebruikt. En vandaag gingen we door met onze rit door de Povlakte, die zo vlak is als een biljartlaken. We hadden vandaag het gevoel de ronde van Groningen te rijden. Van Stadskanaal tot Appingedam. Met af en toe een viaduct als afwisseling. Langs kilometerslange maisvelden, kanaaldijkjes en ook wel tabaksplantages. Onderweg zag ik aan de overkant van het kanaal een, ik mag wel zeggen, bijzonder dikke man in hetzelfde pakje gehuld als ik. Een blauw, roze tenue van Lampre. Zelf vind ik het mij best goed staan, maar ik kon me niet goed beheersen om naar de overkant te roepen: "Forza, dikzak!" Langzaam reden we van hem weg en dat gaf ons wel een goed gevoel. Enige kilometers verder moest ik het blaadje van Reitsma deel 2 omdraaien en in die routine heeft de man ons ingehaald. Marga merkte geen verschil op tussen de dikke man en mij en zat zo maar een tijd in zijn wiel. Totdat ik met mijn Pieter Vink-fluitje duidelijk maakte, dat ze in het verkeerde wiel zat. Het baart mij zorgen, dit incident mee te moeten maken. Ik heb dit uiteraard niet laten merken, maar keek opmerkelijk veel in etalageruiten of het werkelijk zo erg met mij gesteld is. We kwamen we tot de ontdekking, dat de stadjes in de Po niet het beeld geven van wat in romantische films als "Prille liefde in Toscane" geschetst wordt. Nog steeds die Blokker en V&D stijl met hier en daar een beetje Terra Cotta. Pas in Este pikten we wat historie mee en daar nuttigden we meteen onze lunch. We maakten de rit naar Fratta de Polésine af en raakten daar van de route af in onze drift de Venetiaanse Palazzo's te vinden. En ze waren er. Beetje vervallen, maar bijzonder sierlijk. Op de Tom Tom van Hans Springer vonden we het hotel, dat Capo Adriano voor ons geregeld had. Het viel niet mee. De thermometer in het dorp wees 46 graden aan. We reden een aftands B weggetje in, wilden al keren, stonden voor een oud landhuis, waar opeens de buurvrouw uit Obdam tevoorschijn sprong. Voor de 3e keer in één week kruisten onze wegen elkaar. Het bleek een uniek restaurant met een verrassend lekkere kaart. We aten samen met de buren. Uit bluf kozen we voor de duurste witte wijn, maar de chef adviseerde ons de goedkoopste Italiaanse fles. Dat zie ik Ron Blaauw niet doen.
Totaal 76 kilometer

Dag 18 Woensdag 3 Aug

3 augustus 2016. In Amsterdam en wellicht ook in andere steden kent men het overleg van de Gouden Driehoek. De hoofdofficier van justitie, de hoofdcommissaris van politie en de burgemeester. Hier in Italië hebben we de Gouden Driehoek van de Hansen Springer, Wierda en Reitsma. What's in a name! Om Bassano del Grappa uit te komen is geen sinecure. Via buitenwijken, ringwegen, en merkwaardige bruggetjes moet je maar weer op de hoofdroute naar Rome uit zien te komen en de Driehoek slaagde hier vandaag glansrijk in. Uiteindelijk wisten we de draad in Rosa op te pikken en passeerden we het Velodrome van Bassano del Grappa. Hier hadden ooit Checcho Moser en Tony Doyle hun rondjes gereden. Vandaag een vlakke etappe. Kilometers lang door maisvelden, wijken met ruime buitenhuizen, maar zonder gezellige kernen. Op Citadelle na. De rest leek gebombardeerd en weer in de zestiger jaren opgebouwd. Hier hadden we niet op gerekend! We leefden enigszins met het idee, dat je in Italië op elk willekeurig dorpspleintje kon roepen:" Pasta for tutti gruppi!" En dat dat dan ook gebeurde. Dat hoeft niet altijd door een jonger zusje van Claudia Cardinale te geschieden, maar een bord gevuld met warm en veel door wie dan ook zou wel tot aanbeveling strekken.

Voor de middagmaaltijd besloten we om de lokale Trattoria van San Giorgio delle Pértiche te bezetten. We keken op de piazza om ons heen, maar zagen buiten een buurtsuper helemaal niets. Na intensief buurtonderzoek bleek er een kilometer verderop een ristorante te zijn. En inderdaad, die vonden we. Omslachtig gaven we blijk ervan bediend te willen worden. En rap een beetje! Het meisje mompelde iets van "mangiare in sala" en ik vermoedde een licht islamitische voorkeur. Het bleek echter, dat het meisje aangaf de maaltijd in de zaal binnen te willen serveren. Mopperend volgden we het kind, maar toen de deuren opengingen, liepen we een zaal binnen, die zo door zou kunnen gaan voor de vroegere bedrijfskantine van Ketjen. Rijen met tafeltjes, bemand door veelal mannen, die de indruk gaven aan het schaften te zijn. Waar hoor je dat woord nog! Het meisje begon in TGV-Italiaans uit te leggen, wat het menu inhield. Uit de warboel van woorden pikte ik de woorden "mista salat, hamburger en salat nizwazzi". Ik gokte in de blind op deze combi en deed voorkomen alsof ik een afgewogen keuze gemaakt had. Het meisje klikte instemmend, de andere 3 werden trendvolger en even later zagen we op de andere tafeltjes wat we gemist hadden. Mijn hart huilt nog bij de aanblik van de belendende tafeltjes. Pasta van mammi, vers fruit en volgens mij ook nog gelati. Opvallend was het tempo waarmee het meisje het diner uitserveerde. Alsof ze Dafne Schippers eruit wilde sprinten! Gelukkig viel de conto mee, € 48 voor 4 maaltijdjes. Na de pauze rondden we de etappe van vandaag af. Het leek wel zo vlak als de Ronde van Noord-Holland, maar dan op saunatemperatuur. Bij Stra moesten we de keuze maken van afslaan naar Venetië of doorkachelen naar Rome. We kozen voor de laatste optie, want bij een korte, koele berekening kwam ik bij een gelijke verdeling over een jaar van 58.000 toeristen per dag met de prijs van €14 voor een kopje koffie op het San Marco Plein. En al dat volk in nauwe steegjes gepropt. We kozen direct voor de ruimte. In San Pietro raakten we het spoor even bijster en we vroegen aan een allercharmantste Italiaanse jongedame waar Galta zou kunnen liggen. Met het enthousiasme waarmee Freek Vonk een goudvis beschrijft, maakte zij duidelijk uit Galta te kómen. En wees ons de weg. Nog ging het fout en voordat we definitief richting Rijeka gingen, hoorden we achter ons:"Hé, hé, you are going wrong!" En ze stond erop als gangmaker voor ons te zullen fungeren, waarbij ik wil opmerken, dat zij op een opoefiets mét kinderstoeltje reed. En onderweg riep ze maar:"Galta is so small and Amsterdam is so pretty!" We vonden gelukkig Roncajette, waar Ad een heerlijke Agriturismo geregeld had. De man is zijn gewicht in goud waard en opende als een kasteelheer de poort.
Totaal 90,3 kilometer

Dag 17 Dinsdag 2 Aug

2 augustus 2016. Sommige mensen hebben last van een slechte fundering, de ander heeft een moeizame relatie met zijn schoonmoeder, maar Marga en ik hadden vannacht last van een lek luchtbed. Waar we normaal gesproken het gevoel hebben op een luxueus waterbed te zweven, daar hadden we deze nacht het gevoel de nacht te moeten doorbrengen op het bankje van een bushokje. Dus van een optimale voorbereiding op één van de mooiste etappes was geen sprake. Dankzij de enthousiasmerende peptalk van Ad en zeker ook door de geweldige broodjes, die hij bij de panificio haalde, keerde de moraal terug. We werden royaal uitgewuifd door de ex-collega van Ineke Dikker, vrouw van Peter (rolmodel voor Johannes van Dam) en ook de zus van Hans en Marga. En wat boften we vandaag weer. Gisteren al 80 kilometer langs de rivier de Adige gereden, dus aflopend, en vandaag weer zo'n 80 kilometer langs de rivier de Brenta. En ook hier weer geweldige fietspaden (ESF?). En we besloten met de instelling van een pensionado in Benidorm te gaan rijden. Piano, piano was het motto. Direct de terrassen van Borgo Valsugana, Grigno en Valstagna opduiken. Je kon goed merken, dat die Reitsma een cultheld aan het worden is. Veel Nederlanders in groepjes op het fietspad. Hans Springer wilde zich graag onderscheiden van de massa en kromde de rug. Hij legde de handen horizontaal op de remgrepen en leek de indruk te willen wekken een look a like van de te vroeg heen gegane Roy Schuiten te willen zijn. Van opzij keek hij met een hemelse blik naar boven om aan te geven door God zelf gezonden te zijn. En maar pochen over de snelheid waarmee als een Fyra-trein kleine kinderen en bejaarden inhaalde. Coby, Noord-Hollandse nuchterheid, zette hem even met de beentjes terug op de aarde door terloops op te merken, dat de weg naar beneden liep en de wind hem ook niet ongunstig gezind was. Maar toch een fijne dag. Ook het eindpunt Bassano del Grappa was fraai. Eens een Zesdaagse stad en decor voor de tijdritoverwinning van Nairo Quintana in de Giro van 2014. En vannacht geen lek luchtbed, maar een sfeervol hotel met een lekker restaurant. En de hele avond maar filmpjes van de Italiaanse Snip en Snap uit de zestiger jaren op tv! De Alpen zitten erop, nu de Povlakte. Moet voor ons, Noord-Hollanders gesneden koek zijn.
Totaal 83 kilometer.

Dag 16 Maandag 1 Aug

1 augustus. Vanmorgen even gesproken met de jongeren van het Duitse kamp naast ons. Nee, niet Mein Kampf! Gewoon een stel gezellige, vriendelijke jongeren uit Sindelfingen bij Stuttgart, dat op invitatie van het kerkgenootschap in 5 dagen van Innsbruck naar het Gardameer fietst. De 2 oudere begeleiders waren op de Jaufenpas onderuit gegaan en één van hen had de schouder uit de kom met een breukje erbij. Maar gewoon op een luchtbed in een tent geslapen. En we hebben geen last van ze gehad, zoals van die jongens in Leeheim. De jongens, die zo hebben genoten van de Trip Dance van Ad om half vier 's nachts. Over Ad gesproken. Die was vanmorgen in een ingewikkelde discussie met Hans Springer verzeild geraakt over waar nu het noorden zou liggen. Ad had hier geheel eigen ideeën over en beweerde zelfs dat de as van de aarde niet correct stond. Hij was bijna in staat om te beweren deze kleinigheid recht te kunnen zetten. Om 3 over 9 vertrokken we. En de route was lichtelijk saai volgens Reitsma, maar als ambtenaar kon ik hier goed mee leven. Het ging om een fietspad van 80 kilometer, dat licht afliep. Het fietspad liep van Lana naar Bolzano en Trento langs de rivier de Adige. Het schijnt dat het is betaald uit ESF-gelden. Daar kan ik als belastingbetaler goed mee leven. De sfeer werd steeds Italiaanser. We passeerden ook de grens tot waar de Duitse taal gebezigd wordt. Kilometers lang reden we langs appelboomgaarden. Eén procent van alle Europese appeltjes komt uit deze streek. Kun je mooi even meepikken voor de pubquiz. Bij Trento namen we afscheid van dit geweldige fietspad en doorkruisten we het centrum. Schitterende stad! En we trokken meteen door naar Calceranica al Lago. Aan het Lago di Caldenazzo. Ad had het allemaal keurig geregeld. Een plek voor ons vijven. De plek zou echter niet misstaan op Madurodam. Het voldoet perfect over wat men zegt over de Italiaanse campingcultuur. Als je aan iemand de suiker vraagt, doet de actie,die je dan moet uitvoeren, denken aan Twister of het dansen van de Limbo. Ik denk dat de prijs van de vierkante meter hier hoger ligt dan in Tokio, zo dicht leeft men hier op elkaar.
Totaal 108 kilometer.

Dag 15 Zondag 31 Juli

31 juli 2016. Hel en verdoemenis. Soms zit het tegen en zeker vandaag. We waren vastbesloten om de dag op ontspannen wijze voort te zetten. De druk van 100 kilometer per dag is er af. Gewoon met de handen een beetje rond fietsen en elk terras overvallen, dat op je weg komt. Gemiddeld 68 km per dag is voldoende. Anders ontstaat het risico, dat we enkele dagen in Rome per voet moeten ronddolen en dat is niet bevorderlijk voor de rennersbenen. Gisteravond werd de trend gezet. Het begon te hozen en te bliksemen, zoals je dat wel in films van Jan de Bont ziet. Alleen zie je dan ook nog koeien door de lucht vliegen. Nadat we wakker werden, werd al snel duidelijk, dat er deze dag niet gefietst ging worden. De buren uit Obdam ( ook per fiets naar Rome én goed voor een donatie voor het goede doel!) pakten optimistisch de fietstassen in, maar strandden voor de kantine van de camping en besloten een hotel te boeken. We hebben uitgebreid ontbeten en kwamen tot de conclusie, dat een bustochtje naar Merano met stadswandeling het meest optimale was, dat we eruit konden plurken. We wurmden ons deze dag door met koffie, wortelsap, tosti's en sorbets. In de bus terug hield Hans Springer ons op de hoogte van de vorderingen van Max Verstappen op Hockenheim. De buschauffeur raakte zo geënthousiasmeerd door het meeslepende verslag van Hans Springer, dat hij het parcoursrecord van de lijn Merano-Lana met 1 minuut 33 seconden scherper zette. Met name de andere weggebruikers waren niet blij met deze ontwikkeling. Ze vonden elkaar terug in de berm. Eenmaal terug op de camping vulden we de loze tijdsruimte op met het kuisen van de fietsen.
0 kilometers.

Dag 14 Zaterdag 30 Juli

30 juli 2016. De Koninginnetappe. Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. De route gisteren lieten we keurig eindigen in Sölden, zodat we ons deze dag alleen met de serieuze shit hoefden bezig te houden. Aan het hotel lag het ook niet. Zéér luxe en een uitermate klantvriendelijke bediening door het gastvrije personeel. Het ontbijt zou zo door de Skyploeg genuttigd kunnen zijn. Marga en Coby haalden gisteren nog wat duistere poeders en ondefinieerbare repen in een zaak voor bergsporters en mountainbikers. Van die jongens met gebruinde koppen, spieren als kabels en vaak met een zonnebril op de neus met blauwe glazen, waar de besneeuwde bergtoppen in weerspiegeld worden. Ze mengden deze poeders in het water in de drinkbussen. Ik was een beetje bevreesd voor het PDM-effect, wat destijds in Quimper optrad en kansrijke posities voor Alcala en Breukink de kop deed kosten. Ad is goed de nacht doorgekomen. Hij verteerde zijn welverdiende clubbezoek op een wijze, die je normaal gesproken slechts waarneemt bij viriele jongemannen van voor in de twintig. De tellers werden in de hoofdstraat van Sölden op nul gezet en we waren klaar om de 24 kilometers naar de top van toen nog, de Timmelsjoch, af te raffelen. De TD gooide bananen, flesjes mineraalwater en zoete broodjes in de Ford en de koers kon starten. Het begin zag er niet onaardig uit. Het eerste stuk van 10% werd fluks genomen. Na enkele kilometers zag Hans Wierda het tredje van Marga verkrampen. Sterker nog, ze reed gewoon vierkant en dreigde om te vallen. Ze leek de Lehman Bank wel. Gelukkig zag haar verloofde, dat ze op de 39 reed in plaats van de 30. Een renner weet dan voldoende. Gelukkig herpakte ze zich en kon ze haar plekje in de kopgroep terugnemen. Halverwege voelden we ons zo goed, dat we dachten deze furieuze start te mogen vieren in een luxueus hotel in Hochgurgel. Marga voelde zich zo op haar plaats , dat ze de pose van Farah Diba uit het voormalige Perzië aannam. Toen kwam de finale. De laatste kilometers. Tijdens het 2e kopje koffie riep Hans Springer wat overmoedig:" Deze berg kan mij geen angst inboezemen!" En keek, terwijl hij de zin net uitgesproken had, even vorsend het restaurant rond of men wel de essentie van de eerder uitgesproken zin wel goed tot zich had laten doordringen. Hans vergat even, dat de ruimte behalve ons niemand herbergde. Het vervolg laat zich raden. De rest van de klim was teringmoeilijk. Het stijgingspercentage kwam, behalve een afdaling na het motormuseum, niet meer onder de 10%. Daar kwam bij, dat we een dal door moesten met de wind pal op de kop. Ieder keer als we de Springeruit Ford met de TD fier ernaast zagen, stapten we rap af om te tonen, dat we Ad zijn beste vriend zijn. En het was heel moeilijk om de fiets weer op te gaan. Alsof we collectief aan scheidingsangst leden. We hebben moeten praten als Brugman om Coby niet in de auto te laten stappen. Hoe vaak zagen we niet zo'n beeld in de Tour de France? Zo'n renner die zijn fiets afgeeft, de helm afzet en met afhangende schouders op de achterbank instapt. Maar niet Coby, het was even godverdee en godverdat en ze stapte weer op. En maakte de Timmelsjoch af, die voortaan voor ons als dat Tyfusjoch door het leven gaat. Wie er als eerste over de meta ging, is de meesten van ons ontgaan. De Adelaar van de Koggelaan houdt het erop, dat hij het was. De top was indrukwekkend met een mooie adelaar en een treffende tekst, die we jullie bijgaand meeleveren. We reden met lampjes voor en achter naar beneden, Italië in. Vanavond staan we in Lana, even voorbij Merano, op de camping.
90 kilometer.


Dag 11 Woensdag 27 Juli

27 juli 2016. De tenten konden droog opgevouwen worden. Vandaag zouden de Alpenreuzen voor ons opdoemen. Vanwege de afstand van ruim 100 kilometer besloten we om er de eerste helft van de dag een flinke snok aan te geven. Marga gebood ons om voor de eerste 50 kilometer geen stop te maken. En dat is best lastig als je op kilometer 44 een Konditorei met verse koffie voorbij stuift. We besloten om de hoofdvariant langs de rivier de Lech (langs en door Augsburg) te pakken. Een onverhard grindpad van 20 kilometer lang. Het ging van een leien dakje totdat Hans Wierda de trilling van vreemd gefladder door de spaken van zijn Fast Forwardwielen voelde gaan. Achter hem klonk een ijselijke kreet (Marga). Het bleek, dat er een vogel uit de struiken was komen vliegen en direct door de hakselaar ging. Marga maakte haar faam als de Engel des Doods geheel waar. Een soort Lucy de B. dus, en reed met haar carbonwielen over de restanten van wat eens een mooie lijster was. We hebben geen altaartje gemaakt ter nagedachtenis aan onze gevederde vriend(in). Nadat we van de rivier de Lech waren afgeweken, kwamen we op een schijnbaar verkeerde parallelweg terecht. Tussen de maisvelden door en, terwijl ik (Hans W.) de blik strak op de computer hield, hoorde ik weer een ijselijke kreet. Toch niet weer een lijster? Het bleek, dat Coby door een wesp gestoken was. Vlak onder de wenkbrauw van haar linker oog. Marga twijfelde geen moment, trok de helm van haar hoofd en zoog het gevaarlijk gif uit de getroffen plek. Bijna ging het gehele oog mee. Gelukkig herstelde Coby vlot van dit wonderlijke incident en konden we onze tocht naar de Ammersee vervolgen. Eindelijk na 67 kilometer konden we in Riederau op het terras van het strandbad terecht. Daar kregen we van Ad te horen, dat hij het kampement op de eenvoudige, maar sfeervolle camping aan de Ried See klaar had. We waren benieuwd wat Ad met zijn nieuwe Bertone TD Coupe teweeg had gebracht in dit vakantieplaatsje. Na de middagpauze sloeg het noodlot toe. Net toen Hans Springer achter een lekkere blonde meid op een e-bike aan reed, stond hij weer plat. Had Coby hier een hand in? Hans Wierda was het haasje en kon aan de bak. De Blonde Neger stond weer te bikkelen onder de Zuid-Duitse zon. Over kleurlingen gesproken. Als ik Marga in haar wielerpakje zie, heb ik het idee een verhouding te hebben met Sylvana Simons. Na het plakken van de band steeg de hoogmoedswaanzin Hans Wierda naar het hoofd. Hij dacht het beter te weten dan Hans Reitsma en verzon ter plekke een alternatieve route. Volgens mij was niet iedereen blij met deze coup naar de macht. Via bijna onbegaanbare, onverharde paden en als tegenhanger enkele snelwegen, waarmee de LKW's tot op 20 centimeter van je kuiten passeerden, kwamen we uiteindelijk door de hulp van een behulpzame Duitser op de camping. Hij vond ons plan om naar Rome te fietsen Super Toll!! Morgen Oostenrijk in.
Vandaag: 112,39 kilometers.

Dag 13 Vrijdag 29 Juli

29 juli 2016. Weer regen vannacht. Maar we konden uitslapen in verband met de tactische korte etappe naar Solden. De tent droogde mooi op en we vertrokken om 11 uur. Normaal gesproken zit je dan al 2 uur op de fiets. De TD had deze ochtend een aparte missie. Een bezoek aan het klooster van Stams. Een klooster alleen voor mannen. Had niks te maken met RTL 7: Meer voor mannen! De beide Hansen zouden ook wel in het klooster willen, maar dan in de gemengde variant ervan, met name voor 55 plus. Later bleek, dat men de TD niet op de behoudlijst geplaatst heeft, ondanks zijn formidabele voorkomen, dat in de buurt van broeder Tuck komt. Zie de afleveringen van Robin Hood. Na een rustige opmaat belandden we op de fietsbrug over de Inn bij Roppen. Via de andere kant reden we richting Oetz Tal. We kwamen langs een vakantiecentrum voor jongeren: Area 47. Indrukwekkend hoe men die jongeren tegen waarschijnlijk een forse betaling probeert te vermaken. Mountainbiken, kletteren, raften en waarschijnlijk veel bier drinken. We weken vandaag van de Reitsma-route af en kozen voor de sportieve variant. De Timmels Joch via het Oetz Tal. We dachten dat het om een onschuldig aanloopje van 34 kilometer ging, maar het was een vervelende klim naar 1356 meter hoog. Veel verkeer en weinig fietspad. Ook de route van de Oetz Taler Rad Marathon. De TD stond langs de kant van de weg net op het moment, dat Hans Wierda een hongerklop leek te krijgen. Hij kreeg visioenen van Berliner Bollen, bananen, nectarines en wellicht ook, als hij daarin kon voorzien, Apfelstrudel! De TD stond er met een aangebroken fles Gerolsteiner met prik. Net aan kon Hans Wierda Solden bereiken. Het scenario waarbij Hans Springer voor hem de meet zou overschrijden leek nabij. Maar dromen doen we 's nachts. De TD maakte veel goed door een uitmuntend hotel te regelen. Hotel Heiner in Solden (met Umlaut!!) Beheerd door de familie Claudia Fiegl. Uitermate gastvrij en klantvriendelijk. De familie is zo enthousiast over het doel van de tocht van de 4 oudere jongeren dat men een donatie pleegt. We gaan er zeker nog een keer heen om de keuken te legen. Uiteindelijk waren we zo tevreden over het functioneren van onze TD, dat hij op onze kosten naar de plaatselijke club mocht. Morgen vroeg wacht de Timmels Joch. Ik denk dat er deze nacht zwaar gedroomd wordt over een helse klim. Ben benieuwd of we alle 4 fietsend de top gaan bereiken.
Totaal 56 kilometer.

Dag 12 Donderdag 28 Juli

28 juli 2016. Ik werd vanmorgen wakker, het had vannacht behoorlijk geregend, en ik kreeg het idee wakker gekust te worden. Marga lag echter aan de andere kant, dus die kon het niet zijn. Het bleek echter een naaktslak, die op de binnentent gekropen was en tegen mijn wang aan drukte. We konden vanmorgen niet op de camping ontbijten. Uit een soort concurrentiebeding was er een afspraak tussen de camping en de firma Beim Kremer, die al enkele generaties lang in Rieg See zit, om op de camping geen ontbijtjes te serveren. En terecht. Wat de firma Beim Kremer bood, was van grote klasse. Ze belegden de broodjes, hadden een koffiemachine en je kon nog op de bio-tour ook als je wilde. We startten vanmorgen richting Garmisch Partenkirchen voor de laatste etappe van deel 1 uit de Dikke Reitsma. Natuurlijk weer via onbegrijpelijke afslagen in stadjes in Duitsland waar ik nog nooit van heb gehoord en over grindpaden, die ogenschijnlijk correct verliepen, maar al snel doodliepen in een weiland waar een Dikbil zich heel prettig in zou vinden. Via levensgevaarlijke illegale spoorwegoversteken corrigeerden we de fouten van Reitsma zelf en werden onderweg ongevraagd geholpen door behulpzame Duitsers en ook door die van een half Nederlandse Duitser. Hij greep de gelegenheid aan om zijn beklag te doen over de Duitse LeistungsKultur. Hij fietste liever een beetje relaxt. Hij was gek van Zoetemek, Kroisweich und Mollema. Ik opperde nog de Duitse kanjers Kittel en Degenkolb, maar daar moest hij nichts von haben. Hij vond ook ons vermogen om te verliezen fantastisch. Hij wreef wat zout in de wonden om een goede Witz in te brengen. Ken je het telefoonnummer van een richtige loser? 74782010. De echte voetbalkenner weet dan precies waar het over gaat. In Garmisch Partenkirchen zat de TD keurig bij de Bahnhof te wachten om ons verbruikte deel 1 in te nemen en deel 2 af te geven. Na GP werd alles anders. Geen grindpaden meer, uitzicht op de skischans van 1 januari en het begon meteen regenachtig te worden. En het serieuzere klimwerk kwam eraan. We passeerden de landsgrens en we kregen te maken met een TD, die ons op de voet zou gaan volgen. Keer op keer hoorden we de Tour de France-toeter door de Alpenwei schetteren en we kregen het gevoel serieus gecoacht te worden. We zouden een echte klim doen. De Buchen Hohe. 1256 meter hoog. We gaven alles en zagen voor de klim begon de TD al passeren. We vermoedden een TD bij het punt Grand Prix Montagne, druk klokkend en klaar om onze windjacks in de loop aan te geven. Toen we de top bereikten en het GPM-punt overschreden, zagen we wel de Ford Transit staan met Ad in de bestuurdersstoel. Het hoofd in de nek en de mond half open. Hans Springer meende zelfs een lijntje spuug uit de mondhoek te zien lopen. Hij reed zo langzaam,dat hij dat kennelijk kon constateren. We gooiden alles uit de kast om zo snel mogelijk naar beneden te suizen en wachtten beneden in Telfs vergeefs op de TD. Hans S belde hem wreed wakker uit zijn slaap. Beneden in het plaatsje maakten we gebruik van de plaatselijke kippenboer en werkten we een halve kip naar binnen. Ad ging alvast vooruit om kwartier te maken. En de boodschappen te doen. We kregen al snel een telefoontje dat er in de drie daaropvolgende plaatsjes met een gemiddeld inwoneraantal van rond de 40.000 per gemeente geen winkel te vinden was. De camping was uitzonderlijk chic. De kranen waren nog net niet van goud. We zijn maar uit eten gegaan.
100.3 km

Dag 10

26 juli 2016. Goed geslapen vannacht in Neresheim. Het door een Last Kraft Wagen (LKW) brand geteisterde hotel. Het was zo goedkoop bij de afrekening, dat we overwogen om de tenten weg te gooien. Het hotel was weliswaar gedateerd, met een inrichting, die het in een Derrick-aflevering uit 1973 goed zou doen. Veel grenen hout, oranje en crème. We tikten 53 euro de man af voor overnachten, diner, bier, wijn, fruhstuck, koffie naar behoefte en het drogen en opvouwen van de was. Vanmorgen om half zes denderden de vrachtwagens onderlangs onze kamers en was het gedaan met de rust.

Dan even een zijstapje naar het medicijngebruik. Werden we vroeger wakker met een kater en werkten we dit weg met jus d'orange en gebakken eieren, daar wordt heden ten dage de dag geopend met het nuttigen van medicatie. Tegen ontstekingen, hoge bloeddruk, een traag werkende schildklier, bijziendheid, verziendheid, kramp, obesitas. Kortom; de medische maffia is de grote winnaar op onze reis. Ik zou in de maand mei voortaan aandelen Sandoz kopen. In principe gingen we dus stijf van de drog weer op pad. Richting Dillingen waar we Ad zouden kunnen treffen. Als het Ad zou uitkomen. Uit bezorgdheid belden we hem onderweg nog even op. " Ad, vind je het leuk om samen met ons een bakkie koffie op het terras te nuttigen?" En dan krijg je als antwoord:" Drinken jullie maar koffie, ik ga mijn eigen gang wel." Alsof de TD met een overvolle agenda te maken heeft. Uiteindelijk zit je dan aan je Segafredo op het terras in Dillingen en hoor je de Tour de France-toeter van Ad door de Hauptstrasse van Dillingen klinken. Ad, relaxt met het armpje buitenboord, als ware hij de Jos van Rey van Purmerend. De wolken pakten zich echter samen boven Dillingen.

Ik ben gek op citaten en dan wil ik direct terugpakken op René Rosendahl, die pleegde te zeggen:" Het breekt, een wolkbreuk!" En daar was hier zeker sprake van. Na de koffiepauze reden we Dillingen uit en passeerden we de Donau. Apart om te beseffen dat al het eerder gepasseerde water via Lobith naar de Noordzee zou stromen en het water van de Donau naar de Zwarte Zee. Als een geoliede machine reden we als kwartet richting Augsburg. Langs een voormalige 17 kilometer lange spoorlijn. Denk niet, dat we als Eric de Vlaeminck over een echte spoorrail reden. We hebben geen meter staal gezien, maar hier en daar wel een verlaten spoorhuisje. Opvallend is het sterke rijden van Coby en Marga. Waarbij Coby als Purito Rodriguez naar boven knalde als het wegdek maar even opliep. Ben benieuwd wat er in haar crackertje vanmorgen gezeten heeft. Even buiten Augsburg in Muhlhausen regelde Ad een uitgekiende camping. Aan een meertje met een Italiaanse buurjongen, die van Turijn naar Pilzen Tsjechië fietst. Op een Cannondale Caad 9 met bepakking. Vanavond geen schnitzel met frites, maar pasta met een overdosis aan groenten, gehakt en worstjes.

Opmerkelijk detail: We passeerden vandaag de 1000 kilometergrens.

Afstand vandaag: 86 kilometer

Totaal: 1024,7 kilometer

Als jullie je afvragen wat er toch met Ad aan de hand is, dan moet je écht even op zijn kapsel letten. Hij werd door Marga onder handen genomen met een tondeuse.

Combi

25 juli 2016. Aan mij vandaag de eer om de falende techniek van de Deutsche Bundesrepubliek te repareren. Terwijl je, God betere het, in elk 3e Wereldland of in elke willekeurige bananenrepubliek supersnel internet hebt, zitten wij in het land van Benz, Audi, Siemens, BASF en Schweinsteiger met een internettechniek, die nog overvleugeld wordt door de vlotheid, waarmee een Middeleeuwse Postduif haar berichtje verstuurt. Hans Springer probeert jullie al 3 dagen te voorzien van onze belevenissen op de fiets, ligt plat op grindpaden van de camping om het signaal op zijn sterkst te ontvangen, wordt ondertussen lek gestoken door muggen en slaagt er dan op het laatste moment niet in om het door Hans Wierda geschreven stukje naar de Niederlande te sturen. Maar goed, genoeg gemopperd op onze Oosterburen, die momenteel met de aanslagen wel wat anders aan het hoofd hebben.

Ik zal jullie wat high lights vermelden van onze laatste 3 dagen.

Langs de Rijn, voor Koblenz, passeerden we een moeder met een zoontje van een jaar of 10. Beiden op de fiets. Het jongetje gehuld in een oranje shirt met "Robben" op de rug. Hans Springer en ik voelden ons heel mans en gaven nog wat extra gas, terwijl we het mannetje op zijn mountainbike met bagage (!!!) passeerden. We riepen nog:

"Kom op Arjen, druk een punt!". We waren er vast van overtuigd het mannetje niet meer terug te zien. 's Avonds op de camping kwam hij doodleuk aanfietsen. Met moeder, vader en oudere broer (13). We moesten wel een compliment geven aan de coureur in de dop. De familie is op weg naar Verona en gaat dan met de trein terug. Maar de volgende dag mocht het ventje toch geen partij zijn. Helaas voor ons, wij hebben die dag alles gegeven, we hebben alle verkeersborden- en lichten genegeerd, kwamen kapot op de camping aan, kwam de familie uit Gouda weer aan op dezelfde camping en om het verhaal af te maken, de dag erna weer. De volgende dag hebben we besloten, dit nooit weer. We gingen extra vroeg weg en besloten om er een halve etappe aan vast te plakken. We hebben het gevoel ze nu voorgoed gelost te hebben, maar bij elk terras kijken we schichtig of we de mannen in de oranje shirts zien naderen.

Dan het avontuur van Ad. De dag, dat we arriveerden in Leeheim, camping bij de Ried See, wilden we graag vroeg naar bed. Ad had al een plekje voor ons gereserveerd naast een groep jongeren, gehuld in korte broek, slippertjes, Donnie Brasco-hoedjes en blauwe plekken in de nek. Hij was vastbesloten om tot het gaatje te gaan deze nacht. Keezen dus. Het kwam er niet van. De rest was gesloopt. Om 3.20 werd Marga wakker en er was sprake van een opgewonden sfeer in de " Biergarten" naast ons. Marga hoorde bewonderende kreten van de jongelui over "Der Crazy Alte" op de dansvloer. We hadden sterk de indruk dat het om onze Ad ging, maar we besloten om dit onderwerp de volgende dag maar te laten rusten. Ook Ad, uitgeblust aan de ontbijttafel, dacht er kennelijk zo over.

En dan vandaag. Een prachtige rit. We hebben de Rijn gehad, de Neckar en vandaag kwam de Kocher aan de beurt. De zwaarste rit van boekje 1. We kregen te maken met een rit zonder veel terrassen. Gelukkig wist Ad ons naar Ellerwangen te loodsen. Lekker op het terras een pizza Sophia Loren naar binnen gewerkt (met 2 suggestieve spiegeleieren erop). Zouden die op de ogen geduid hebben of op dat ongelofelijk mooie bos hout, dat zij voor de deur had. Ik heb de pizza met smaak naar binnen gewerkt. En dan het hotel van vandaag in Neresheim. We vonden de Hauptstrasse nummer 13 en troffen een hotel met veel gebarsten ramen. Toch geen aanslag op onze route? Ik informeerde bij de waard en deze vertelde mij, dat er 4 weken geleden een Last Kraft Wagen voor de deur in brand was gevlogen.

23 juli 97 km

24 juli 126 km

25 km 108 km

Totaal 938 km

Dag6


22 juli 2016. We hebben de nacht overleefd. Niet alleen het noodweer, dat onze camping teisterde, maar ook het erbarmelijke eten wat in het Gasthaus geserveerd werd gisteravond. Waar er normaal gesproken een hoeraatje opgaat in de keuken, als er gasten binnenkomen, werd er in dit etablissement waarschijnlijk driftig over de voorhoofden gewreven en vele malen Scheisse geroepen. Kon men niet koken of had men gewoon een hekel aan klanten? En waar hadden we dit aan verdiend? Waar Hans Wierda er nog vrij redelijk vanaf kwam met een schnitzel in Pusta-saus (met de onvermijdelijke bleke frites), daar werd Marga afgescheept met alleen de bleke frieten en daarover heen een aantal rauwe champignonsnippers gestrooid. En ze had toch echt om een vegetarische schotel gevraagd. Zou het Verdrag van Rome (Rechten van de Mens) hier niet in kunnen voorzien?. Maar heerlijk geslapen. Door het ruisen van de beek werd Hans Wierda (normaal gesproken met een beetje stress 's morgens om 5 beneden om de herhaling van de Avondetappe te bekijken) pas om 6.45 wakker. We kregen de tip van het hulpje van de baas (een Nederlander) om het plaatsje Bacharach te bekijken aan de Rijn. Dat klonk veelbelovend, want per slot van rekening heeft dezelfde Burt Bacharach een paar knoeperds van hits geschreven. De TD stond langs de weg naar het kennelijk pittoreske plaatsje klaar om een actiefoto van het voortsnellende viertal te schieten. En dat shot is meer dan gelukt! Het plaatsje viel echter tegen. Enkele vervallen souvenirwinkels met voornamelijk asbakken met Bacharachplaatjes erin (maar wie rookt er tegenwoordig nog?) en weer opvallend veel achternichtjes van de voormalige buurvrouw van mijn moeder. De reis langs de Rijn maakte veel goed. Het wordt steeds mooier en ik zag bijna geen fabrieken meer. Ook niet trouwens dat mooie meisje met de lange blonde haren, die op de Lorelei de schepen naar de rotsen toe zong. Bij Ingelheim ontstond een probleempje. De Garmin van Hans Springer voorzag niet meer in de route (verouderde software) en we moesten blind gaan op de padvinderskwaliteiten van de voormalige helper van de Kagawa's uit het Vliegenbos. En dat lukte. Met handig gebruik van de fietscomputer (afstand boekje synchroniseren met de fietscomputer) bleek het een eitje te zijn. Tussen de middag in Ingelheim bij een belendend pand aan de Lidl geluncht. Broodjes, koffie en thee. De oorlog is nog steeds niet uit het land. Op het moment, dat er een brood door de snijmachine ging, leek het wel of er een dikke Bertha de zaak binnenkwam. Via het veer bij Nierstein reden we vlot naar Leeheim en kwamen we om 15.15 binnen. De TD zat al pontificaal voor zijn zelf opgezette tent. Ook de boodschappen waren binnen. Hans maakte op de Skottelbraai goed, wat men gisteravond had laten liggen. Morgen richting Heidelberg en de Neckar. Afstand vandaag 97. Totaal 613 km.

Dag 5

21 juli 2016. Wat een luxe zo'n hotel. Relaxt opstaan, geen tent opbreken en gewoon het ontbijt nuttigen, bereid door het Duitse achternichtje van de oude buurvrouw van mijn moeder in Zaandam. Als detail zal ik vermelden, dat zij zo dik was, dat zij in het bubbelbad van Center Parcs vacuüm is gezogen en door de brandweer bevrijd moest worden. Maar wat een lekker ontbijtje. We maakten vandaag een reisje langs de Rijn. Na 15 kilometer daalden we bij Remagen in een duizelingwekkend tempo af naar rivierniveau. Hans Springer besloot om aan het einde rechtsaf te slaan op een weg, die verdacht veel leek op een Ausfahrt behorend bij de Autobahn. We werden direct klem gereden door een motard. Deze sprak Hans Springer op een dusdanige wijze aan, dat Hans hem toebeet:" Der Krieg is schon lange vorbei!" De man bleek het allervriendelijkst bedoeld te hebben, maar dat heb je met die Duitsers. Hij wilde ons attent maken op het rijwielpad langs de Rijn en hij wilde ons voor een wisse dood behoeden. Hans prevelde nog iets van:" Maar Reitsma zus en Reitsma zo". Maar daar hadden we niet zoveel tijd meer voor. We raffelden het fietspad langs de Rijn af en we zijn zeker 3 Willem Dreeshuizen met bejaarden op E-bikes tegemoet gefietst. En dan heb ik het nog niet eens over de drijvende hotels, die waarschijnlijk vanaf het BIM-huis in Amsterdam richting Basel varen. De TD zei al profetisch:" Als je van historie houdt, dan kom je in deze contreien aan je trekken." Ik denk, dat als je de leeftijd van alle opvarenden en E-bike-bestuurders optelt en je rekent terug, dan kom je zeker in de Eerste IJstijd terecht. De TD maakt progressie. Hadden we in Kranenburg nog moeite om hem te vinden (inwonertal 174). Hij was verdwaald op de ring Kranenburg en gaf ons als hint een gele koe, daar stond hij vandaag in Koblenz pontificaal op de Rijnkade onder het standbeeld van Wilhelm de 1e, precies op de plek waar de Moezel in de Rijn stroomt. Geen tijdverlies dus. We hebben gezellig op het terras van het Rheinmuseum, aan de Rijn dus, kennis gemaakt met Apfel Scholl. Het lijkt op Trockener Weiss Wein, maar dan zonder alcohol. Terwijl wij later onze weg vervolgden bleef Ad achter en maakte per kabelbaan in de gondel de oversteek naar de een na grootste rotsvesting van Europa (na Gibraltar dus). Wij deden ons nog even tegoed aan de broodjes van de Duitse bakker Barth (met h!). Onze oosterburen keken verbaasd naar Marga, die met valhelm op broodjes stond te bestellen. Last van vallende ziekte? De broodjes hadden een immense invloed op de dijen en kuiten van Marga. Ze ranselde het laatste stuk de pedalen alsof haar 2e naam Fabian is. Zou ze gepakt hebben? Coby maakte zich zorgen over de verhitte indruk, die Marga maakte en sommeerde haar zich af te gaan koelen in de Rijn. We arriveerden nog voor de TD, die de Ford fors op de staart getrapt had. Vandaag exact 100 km.

Dag 4


20 juli 2016. Vroeg op vandaag. 35 graden, dat liegt er niet om. We vertrokken om 8.45 en reden richting Duren (met Umlaut). De route voerde ons langs de oever van de Roer, een onverhard fietspad. Ze noemen het hier RUR. Niet die van Jan Lenferink, maar Rur Ufer Radweg. Een heerlijk stil fietspad en ik moest wederom denken aan de voormalige schoolmeester uit Zuiderwoude, Gerrit Banen, die op zulke momenten pleegde te zeggen:" Wat een heerlijk moment om eens een verpleegster aan te randen!" Dat deden we dus niet. Enerzijds, omdat we geen verpleegster tegen kwamen en anderzijds, omdat de madammekes erbij waren. We waren vandaag vastbesloten om er een rustige dag van te maken. Na 22 kilometer bogen we direct af naar het Zentrum van Duren. Ik hoopte een beetje op de Altstadt. Terrasjes, mooie poortjes en vakwerkgevels. Het leek meer op een Open Lucht Tentoonstelling van Blokker. Maar wat bleek? Op 16 november 1944 hebben de Brexit-gangers het centrum platgegooid. Ik vermoed dat mijn moeder destijds gejuicht heeft. We pakten een heerlijk ontbijtje. Kaiserbrotchen mit Hackfleisch und Zwiebeln. Gelukkiger kun je mij niet maken om 9.54 in Duren. Nadat d'n Coob voorzien werd van een nieuwe fietscomputer (met draadje door de firma Kohl) hervatten we onze reis richting Zulpich. Het werd schofterig heet. Nadat je je bidonnetje opnieuw gevuld had, was het water in een kwartier op de temperatuur, waarmee je normaal gesproken met succes een kopje groene thee zet. In Zulpich werd het ons teveel. Daar stond gelukkig een Norma-winkel. Een variatie op de Lidl en Aldi, maar ook met lekkere Yoghurtbekers en plakken ham. Voor de failliete Fan Store van FC Bayern, Schalke en ik vergeet nog een Bundes Liga Club, hebben we in de schaduw in de windb de lunch genomen. Het ultieme moment van een fietsvakantie. Op de parkeerplaats. We namen het er vandaag wel van. Geen gejakker om PR's scherper te stellen, maar de tijd nemen om even met de voeten in de rivier de Erft te bungelen. Toch moesten we regelmatig aan de bak. Heuvel op, windkracht 3 tegen en dan in de waaier richting Villip. Marga liet hier zien het harde labeur niet te schuwen en was niet van de voorste positie weg te duwen. TD Ad had gelukkig onze komst bij Gasthof Henseler in Villip voorbereid. Voor het hotel is men bezig om een soort Noord-Zuidlijn aan te leggen maar dan om overtollig water af te voeren. Opvallend is, dat men hier tot 19.15 doorwerkt. Ik wil die CAO er weleens op nalezen! Vandaag geen tent opzetten, een soort van hitteverlof. Morgen dus ook geen tent opbreken en dan richting de Rijn. Koblenz enzo. Vandaag 92 kilometer gereden.

Dag 3 Duitsland

I19 juli 2016. Nadat we de bagage in de Ford hadden gepropt, het lijkt alsof we steeds meer spullen meenemen en afscheid hadden genomen van onze Zwitserse buren uit Luzern, gingen we op pad. Het werd een pontjesroute vandaag. Twee keer gingen we de Maas over. Eerst bij Wellerlooi-Blitterswijck en even later bij Kessel-Beesel. En wat is Noord-Limburg mooi. Ik maakte zelf weer een apart moment mee. In 1984 zat ik op terras Terra Nova in Putten en daar las ik in de Telegraaf, dat Hans Wierda was overleden. De uitbater van het gelijknamige biljartcafé aan het Frederik Hendrikplantsoen in Amsterdam. Vandaag reden we door Horst aan de Maas en daar is onlangs ook een Hans Wierda overleden. Maar ik ben er nog en hoe. Weliswaar niet in topvorm, de wielerkleding volgt precies de lijnen van mijn lichaam, nergens een zwabbertje te herkennen, maar ik zat op de fiets! We hadden ogenschijnlijk een beetje pech vandaag. We arriveerden bij de Maas en ik zag een bel waarmee ik de pontbaas er attent op kon maken, dat we naar de overkant wilden. Een eenzame wandelaar merkte op, dat de pont pas om 10 uur zou gaan varen (we waren er al om 9.30). In mijn streven om zo vlot mogelijk zo veel mogelijk kilometers te maken, maande ik de reisgenoten hun fiets te pakken en de brug, enkele kilometers terug te nemen. Dit plan viel niet in goede aarde en zo belandde ik op het bankje met een geweldig uitzicht over de Maas. IJsvogeltjes vlogen af en aan en ik kon mij bij een informatiepaal verdiepen in de geschiedenis van het pontje. Aan de overkant hervatten we onze tocht en daar bleek Hans Springer opgelicht te zijn. Hij heeft software van Reitsma voor zijn Garmin gekocht die bij een verjaarde versie behoort. En dan begint het gesodemieter. Volgen we het digitale pijltje van Hans Springer of gaan we af op het geoefende oog van ex-padvinder, helper bij de Kagawa's in het Vliegenbos, Hans Wierda. Het werd het digitale pijltje van de Hans, die nog pleegt te verdwalen in zijn eigen zelfgebouwde kippenhok (voor zijdehoenders). Dit had tot gevolg, dat we in plaats van door het pittoreske dorpje Boukoul door het centrum van Roermond reden. Temperatuur 32 graden, gevoelswaarde 45!). Uiteindelijk pakten we de route weer op en kwamen via Sint Odilienberg, geboorteplaats van zuipschuit Connie Palmen, uit in Vlodrop, waar de Bhagwan eens een klooster kocht als extra hobbyruimte (met name om zijn voorliefde voor jonge jongens te tonen).Daar stond de TD klaar. Wat een timing! Die man kun je om een boodschap sturen en wat voelt hij de koers fijn aan. Ik miste alleen de bidon, die hij op de vlakke hand klaar hield om in volle vaart mee te pakken. Ik schrijf zo snel, dat ik vergeet te vermelden om de lezers attent te maken op de Frozen Yoghurtbekers van de firma Clevers aan de Markt te Kessel!. Een hoogtepunt deze dag. Na de lunch in cafetaria De Lindenhoek in Vlodrop kwam de finale. We moesten nog een kilometertje of 40 en er begint zich een soort van Stockholmsyndroom bij mij af te tekenen. Het lijkt of ik die Reitsma een beetje begin te mogen. Wat een mooie route langs de Roer. We kozen na langdurig gesteggel voor de asfaltvariant en belandden in Julich. Bloedheet en vanavond maar even eten in hotel Happy Together. Afstand vandaag: 116,85 kilometer.

Dag 1

17 juli 2016. Kwart over zeven vanmorgen ging in Zaandam de bel. Hoewel we in alle stilte wilden vertrekken voor de reis naar Rome, kwam de aartsvader van het wielrennen, René Rosendahl zelf, langs om ons uit te zwaaien. Even later gevolgd door René Rood, eens de bedwinger van de Croix de Fer. Met militaire precisie was gisteren de Ford Transit Connect van Springeruit volgeladen. Klaar voor vertrek naar Rome. Met als inzet het vergaren van zoveel mogelijk geld voor de aanbouw van de theetuin in Midgard, Tuitjenhorn. Hans Springer trok echt alles uit de kast om bekendheid voor het sympathieke doel te vergaren. Een stukje in de Kristallijn, een stuk in het Noord-Hollands Dagblad en we misten door de mislukte staatsgreep in Turkije net een itempje in Hart van Nederland. Ik denk dat Cindy Dartel voorgesteld zou hebben om minimaal tot Heidelberg mee te fietsen. Maar goed. Om klokslag 8 uur vertrokken we. Over de Schellingwouderbrug. Daar bleek een aantal paparazzi klaar te staan om ons vanachter de struiken te verrassen met een paar snappy shots. In een straf tempo snelden we naar Nederhorst den Berg om de eerste tussenstop te maken. Daar bleken representatieve afvaardigingen van de familie Springer en Wierda (Max en Anna) klaar te staan om ons te fêteren op koffie, tompoucen en appeltaart. Jan Goudberg zorgde ervoor, (zouden er steekpenningen betaald zijn?) dat de lokale nieuwsjager klaar stond om ons op de gevoelige plaat vast te zetten. Met een begeleidend stukje erbij natuurlijk.

Maar toen begon de serieuze shit. Reizen op de navigatie van Reitsma. Een begrip voor Rome-reizigers, maar ik denk, dat hij een hekel aan ons soort mensen heeft. Waar je normaal gesproken een lijstje van dorpjes en stadjes maakt, afgelezen van een kaart met een schaal van 1: 150.000, heeft hij, met het genoegen waarmee een Noord-Koreaanse beul zijn wrede, maar kennelijk ook noodzakelijke werk verricht, een systeem gemaakt waar je sowieso horendol van wordt. Ik moest met een aan bijziendheid aangepaste zonnebril een paginaatje aflezen, waarbij om de 200 meter een commando afgegeven werd. Ik schijn langs Drakesteyn gereden te zijn, heb voorrangswegen gekruist en ben over spoorwegbanen gegaan. Ik kan me er niets van herinneren. Ik zie nog steeds allemaal pijltjes en afkortingen (ps= paddestoel) voor ogen. Gelukkig heeft Hans Springer een Garmin waarmee de route op een schermpje is af te lezen. Na Amersfoort en Leusden konden we gelukkig langs het Valleikanaal fietsen. De dames kregen honger en ontboden Ad. Het bleek dat de etenswaren onderop in de laadbak lagen, dus met opruimen mee zouden we net voor de duisternis zou invallen klaar zijn. We besloten om dan maar Scherpenzeel te bezoeken. De Bible Belt, alles gesloten, en het leek erop alsof we tot maandagochtend half 9 zouden moeten wachten. Marga zag een Chinees, gooide direct haar stuur om, toucheerde met haar schoen de voorvork en stortte ter aarde. We vreesden een gebroken heup of minimaal een tand door de lip, maar de schade beperkte zich tot een geschaafde elleboog. "Hans, stel jij mijn derailleur even af", vroeg ze me, terwijl ze bevallig met Sophia Loren-zonnebril op, het meest in het oog springende plekje van het terras opzocht. De pad van de achtervork bleek verbogen!! De kenner weet dat het dan over en uit is. Net in de week, dat we met een rennende Chris Froome te maken kregen, kreeg ik het visioen van een sprintende Marga langs de Lekdijk. Vergeefs probeerden de mannen de boel recht te buigen, maar terrasgenoten wezen ons op de klantvriendelijke fietsenmaker, Rein Veenendaal uit Veenendaal, die op maandagochtend om 8.30 open is. Waar vind je zo'n kerel nog. Met handicap kwamen we via het pontje bij Elst aan in Kesteren. Voor het eerst zetten we de tenten op. Je kunt dan goed zien hoe het met de relatie gesteld is. Ik heb stellig het vermoeden dat we, voor het bereiken van de Italiaans-Oostenrijkse grens, meester Frank Visser moeten ontbieden om het huwelijk van Coob en Hans te redden. Helaas kunnen we net niet op de camping het optreden van Marco Kraats (Zo happy met zijn twee!) op 23 juli meepikken.
Maar dus ondanks alles wel 117 kilometers gemaakt.

Dag 2

18 juli 2016. Voor mensen met pech hebben wij best veel mazzel. Ik zal dit uitleggen. Gisteren een valpartij van Marga, opengeschaafde elleboog, gekneusde ribben, een verbogen pad en een gewonde derailleur. Gisteren tikten we toch nog de 117 kilometer aan. Vandaag is het maandag en een normale fietsenmaker en zeker een gespecialiseerde zou op deze dag zijn weekend een kleine verlenging gunnen en zelf even de benen willen lostrappen. Maar niet Rein van Veenendaal!!! Ik hou van deze man. Gewoon om half negen open en een serie monteurs stond klaar om mensen met fietspech te helpen. En met gevoel voor importantie verleende hij Hans en Hans voorrang. Ja, een fietstocht naar Rome waarmee de opbrengst van de nog nieuw te bouwen theetuin van Midgard gespekt gaat worden, daarvoor zet Rein graag natuurlijk nog een tandje bij. Terwijl Hans Springer aan de toonbank stond te mopperen op het trage internet en Hans Wierda op zoek was naar de goedkoopste koopjes stond de eerste luitenant van Rein, Jan Bosman, te richten en te stellen als zou hij Janine Jansen met een viool in haar knuistjes zijn. Wat een toewijding, hoewel het woord devotie nog dichter bij de beleving komt. Met als resultaat: een vlekkeloos lopende Giant TCR, geen rammeltje of geratel meer. En dan nog even de prijs. Waar wij bij de lokale fietsenboer al gauw €40 kwijt zijn als we de fiets afgeven, rekende Jan maar € 20 voor 45 minuten geleverde arbeid. Ik overweeg om naar Veenendaal te verhuizen. We gaven natuurlijk een dikke fooi om onze dankbaarheid goed tot uitdrukking te brengen. Om 9.55 waren we alweer op de camping terug. Detail: hier verblijven ook de Chinezen die de lease-panda's in Wageningen tegen een huurprijs van € 1000.000 per panda liefdevol toespreken. Ze nemen hun werk wel serieus, want ze waren voor 7 uur de camping al af. Om 10.43 verlieten we de camping. Via Kesteren en Dodewaard (huiskamervraag:waar kennen we Dodewaard van?) raasden we naar Nijmegen waar de Vierdaagsekoorts in alle hevigheid leek losgebarsten. Overvolle campings, de Waalkade niet om door te komen en overal trainende Vierdaagse lopers. Ik was blij, dat ik op een fiets zat. Via de Ooypolder fietsten we naar Kranenburg, waar we een Treffen met Technisch Directeur (voortaan TD) Ad gearrangeerd hadden. Ad zou broodjes geregeld hebben, hersteldrankjes en het water zou precies 80 graden zijn. Voor de Nescafé en de Zuur Basethee. Het bleek nog niet zo gemakkelijk om Ad te vinden. Hij gaf ons als hint dat we in de Hauptstrasse een gele koe moesten zoeken. Iedereen in Kranenburg kende de Hauptstrasse, maar dezelfde iedereen verwees ons naar De Klever Strasse. We barstten van de honger en de dorst en begonnen Ad er al van te verdenken ons een kunstje te flikken. Hoezo konden we Ad in Kranenburg niet vinden? Twee ijstenten en een terras. We spreken toch niet over Manhattan of Parijs?Uiteindelijk vonden we Ad, die vervolgens aanschoof op het terras bij Konditorei Peters. Een begrip als het gaat om de fusion van de Aziatische en Duitse keuken. Na de middagpauze vervolgden we onze weg over Gennep, Afferden en Nieuw Bergen naar Well. Daar staan we op de camping. We maakten een cruciale fout. We lieten de portemonnees in de auto bij Ad liggen. Gelukkig had Hans Wierda nog een paar losse eurootjes in zijn shirt. Daarmee konden we een dreigende uitdroging voorkomen. Marga heeft ons voor het avondeten getrakteerd op een Oeuf Diable (naar een idee van Gerrit Banen, voormalig schoolmeester woonachtig te Zuiderwoude). Hoewel we vannacht prima geslapen hebben, hopen we deze keer gespaard te blijven van nachtelijke krampen. Is dit een ouderdomsverschijnsel? In ieder geval vandaag 88 kilometer afgelegd. Totaal: 205.

Voorbereiding


11 juni 2016 Boergondineren

Midgard Theetuin


Beste familie en vrienden! Na een ongelooflijk gezellig feest bij Boergondineren, waarbij we aangenaam verrast werden door een razendknap optreden van de Noord-Hollandse entertainer Jurriaan Singels, hebben we de melkbus op zijn kop gehouden en de inhoud ervan opgeteld. We kwamen tot het duizelingwekkende bedrag van 2021 euro!!! En dan te bedenken dat er nog nastortingen gedaan zullen worden! Wij willen iedereen bedanken voor de bijdrage aan de gezellige avond en de keiharde valuta. De opbrengst van deze avond is voor ons een stimulans om in de Alpen een paar KOMMETJES (King Of Mountain Zie Strava) neer te zetten. Die theetuin gaat er dus komen!!!


Groeten van Coby, Hans, Marga en Hans

Het Doel




THEETUIN VOOR MIDGARD



Sofie Springer, dochter en nicht, woont en werkt op Midgard.

Dit is een instelling in Tuitjenhorn waar mensen wonen met een verstandelijke en of meervoudige beperking.

Midgard wil een theetuin realiseren, waar de bewoners kunnen werken en waar

bezoekers kunnen genieten van de

inspirerende omgeving. De integratie, die hierbij plaats vindt, kan voor beide partijen als waardevol ervaren worden.

Dit project is begroot op euro 200.000,- en zal worden gefinancierd door giften en

fondsen.

Wij willen dit project steunen met ons feest en onze fietstocht naar Rome.

U kunt uw donatie storten op rek.nr. NL 36 RABO 0396 4461 67

Tijdens onze tocht zullen we een blog maken, zodat iedereen ons kan volgen!

In Rome maken we het totaal bedrag, dat wij voor dit goede doel opgehaald hebben, bekend.



Volg ons vanaf 17 Juli 2016, start van de tocht, via Facebook of

WWW. Springeruit.nl